انواع فضاهاي سبز فضاهاي سبز در وهله نخست به فضاهاي سبز و سطوح سبز، و در مرحله بعد به شهري و غيرشهري تقسيم ميشوند. تفاوت فضاي سبز و سطوح سبز از نظر اكولوژيكي در اين است كه سطوح سبز (مثلاً زمين ورزشي چمنكاري شده) نمي تواند مانند فضاي سبز شبه جنگلي در كاهش آلودگي صوتي مؤثر باشد و يا به نحو مطلوبي سبب كاهش دما شود. از اين ديدگاه ، طبقه‌بندي فضاهاي سبز به شرح دياگرام صفحه مقابل است. (كتاب سبز، جلد 9). براساس اين تقسيم بندي، فضاها و سطوحي كه با كاربري فضاي سبز در شهرها ارتباط پيدا ميكند، فضاهاي سبز عمومي ، نيمه عمومي و خياباني و سطوح سبز عمومي، خياباني و چمنهاي ورزشي را شامل ميشود. فضاهاي سبز عمومي واجد بازدهي اجتماعي ميباشد و براي عموم مردم براي گذراندن اوقات فراغت و تفريح قابل استفاده است و معمولاً «پارك» ناميده ميشود. در واقع فضاي سبز عمومي (اجتماعي) شامل فضاهاي سبز عمومي مجهز به خدمات و تسهيلات ميگردد. فضاهاي سبز نيمه عمومي داراي بازدهي اكولوژيكي هستند اما تعداد استفاده‌كنندگان آنها محدود است. محوطه‌هاي باز ادارات ، پادگانها و بيمارستانها ، نمونه‌هايي از اين فضا مي‌باشند. فضاهاي سبز خياباني ، درختكاري حد فاصل مسيرهاي پياده‌رو و سواره‌رو و همچنين فضاهاي ميادين و يا زمينهاي پيرامون بزرگراهها و خيابانها را شامل ميشود. سطوح سبز شهري نيز زمينهاي ورزشي چمنكاري شده و جزيره‌ها و لچكيهاي كنار خيابان را شامل ميشود كه عمدتاً جنبه زيبايي شناختي دارد و تا حدي نيز واجد بازدهي اكولوژيكي مي‌باشند. بطور كلي مي‌توان گفت كه بخش قابل توجهي از فضاي سبز در طرحهاي شهري را فضاي سبز عمومي تشكيل ميدهد كه به دليل بازدهي اجتماعي و اكولوژيكي به طور همزمان از اهميت بالاتري برخوردار است.
نظرات شما عزیزان:
تبادل
لینک هوشمند